CHP Genel Lideri Kemal Kılıçdaroğlu, TBMM’de Küme Toplantısı’nda gündeme ait konuştu. CHP Küme Başkanvekili Özgür Özel, Kahramanmaraş merkezli 6 Şubat’ta meydana gelen iki büyük sarsıntıda ile dün akşam saatlerinde Hatay merkezli iki büyük zelzelede hayatını yitiren yurttaşlar için Küme Toplantısı’na katılanları “2 dakikalık hürmet duruşuna” davet etti.

Grup sıralarının en önüne, hayatını kaybeden evvelki CHP Genel Lideri Deniz Baykal’ın, fotoğrafı konuldu.

Kılıçdaroğlu, kürsüye çıkarken salonda alkış yapılmadı yahut slogan atılmadı. Kılıçdaroğlu, konuşması sırasında da “Sizden ricam; girişte olduğu üzere rastgele bir alkışın, sloganın olmamasıdır. 15 dakikalık bir konuşma yapacağım, sonra da sessizce dağılacağız” dedi.

Kılıçdaroğlu’nun konuşmasından öne çıkan başlıklar şöyle:

“- Her acıdan ders çıkarmak, aslında insan olan herkesin temel misyonlarından birisidir. Tıpkı acıları yaşamamak, tedbir almak aklın gereğidir. Ulu yaratının verdiği en pahalı şey akıldır. Aklımızı kullanıp, bilimi kullanıp, doğruları görüp acıları topluma yaşatmamak her siyasetin temel misyonudur.

– Dün akşam 8 sularında (saat 20.00), 20.00 sularında Defne ilçesinde 6,4; Samandağ ilçesinde de 5,8 büyüklüğünde iki sarsıntı meydana geldi. Hayatını kaybedenler var. Onlara Allah’tan rahmet diliyoruz. Yaralananlar var acil şifalar diliyoruz. Yarın; belediye liderlerimiz ile birlikte Defne’ye gideceğim. Orada hem olayları yerinde görmek, yaraları sarmak konusunda alınan evreleri izlemek açısından da orada olacağım.

– Sevgili dostlarım, pahalı arkadaşlarım; tüm milletimizi, bizi dinleyen herkesi hürmetle ve sevgiyle selamlıyorum. Sevgili halkım, yaşadığımız büyük felaketin yaralarını sarmaya çalışıyoruz. Çok fazla kaybımız var. Çok büyük bir yara açıldı yüreğimizde. Milletimizin, hepimizin tekrar başı sağ olsun. Bugün burada yapacağım konuşma için uzun uzun düşündüm. Derler ya hani, ‘kelimeler kifayetsiz kalıyor’ diye. Nitekim de o denli. İnsan ne dese, nasıl dese bilemiyor. Ben de konuşmamı satır satır yazmaya karar verdim. Konuşmama başlamadan evvel, bizden ricam, girişte olduğu üzere; rastgele bir alkışın, sloganın olmamasıdır. 15 dakikalık bir konuşma yapacağım, sonra da sessizce dağılacağız.

– Sevgili dostlar, kıymetli arkadaşlarım; büyük bir felaket yaşıyoruz. Haberi aldığımda evvel hepiniz üzere dehşete düştüm. Sonra en uygunu çabucak, sarsıntının olduğu bölgeye gitmek aklıma geldi. Aradım liderlerimizi, ‘kalkın gidiyoruz’ dedim. Gittik. Hatay’a vardık. Sevgili dostlarım, pahalı arkadaşlarım, saygıdeğer vatandaşlarım, gördüklerim nasıl anlatılır, inanın bilmiyorum. Duşta üzereydik. Gördüğümüz gerçek, olamayacak kadar vahim ve kabustu. Ne gökyüzü maviydi, ne de bulutlar vardı. Kadim kentlerimizde vefattan öbür hiçbir şey yoktu.

– Beşerler isimleri haykırıyordu sokaklarda; evlat, kardeş, anne, baba isimleri. Herkes birbirinin ismini söylemeye çalışıyordu. Gece indiğinde tümüyle tükenmiştik. Nasıl anlatılır orada gece? Buz üzere bir soğuk ve gerçek bir zifiri karanlık. Yatacak yer arıyoruz kendimize. Neyse bir yere yerleştik. Dinlenmeye çekildim; lakin dinlenmek, uyumak mümkün değil. Gözlerimi kapatıyorum o çocuklar, o isimler gitmiyor aklımdan. Halkımızın acısını düşünüyorum. Torunlarımı düşünüyorum. Hislerim karmakarışıktı.

– Düşündüm, bu ülkede her şeyi bölüştüler, acılar hariç. Acıları hiç kimseyi bölüşmeyecek mi, bu ülkede diye kendi kendime sordum, vicdanıma sordum. Yarın torunlarım büyüyecek, Allah ömür verirse soracaklar bana, ‘Dede en sıkıntı vakitlerde sen neredeydin, ne yapıyordun?’ Ne diyeceğim onlara? Düşünmeye başladım. İşte o an içimde bir şey koptu. Anladım ki ben artık eski ben olamayacağım. O an itibariyle ben birebir Kemal değildim. Kalktım; basın müşavirim Ömer’i (Ömer Topsakal) aramaya koyuldum. Telefon sınırları çekmiyor. Hiçbir şey çalışmıyor. Ömer, gece kapının önünde araçta yatacağını, araçta olacağını söylemiştim. Araca gittim. O da esasen uyumuyordu. Herkeste tıpkı travma. Haydi Ömer, halkımıza seslenmemiz lazım dedim. En sıkıntı vakitte nerede duracağımızı söylemem lazım. Gelecek torunlarımın soracağı sorulara bu gece benim cevap vermem lazım, dedim.

– Erdoğan ile siyaset üstü hizalanmayı reddediyorum, dedim. Ne kendisi ile ne sarayı ile ne çeteleri ile hizalanacağım. Ne siyaset üstüne ne siyaset altına ne vefatına ne dirimine ne de milleti için var olmayan bir devlet yapısı ile hizalanacağım. Milleti için, evlatları için var olmayan bir yapıyı yüceltmeyeceğim. Bunu söyledim. Asla, asla ve asla yüceltmeyeceğim. Dayanışacaksam da milletimle dayanışacağım, dedim.

– Bu ülkenin 84 milyon canı var. Genci, yaşlısı var. İnançlısı, inançsızı, dindarı, ateisti var. Sünni’si, Alevi’si var. Türk’ü, Kürt’ü var. Dayanışacaksam bunlarla dayanışacağım. Onlar varken, Erdoğan ne Allah aşkına; diye sordum kendi kendime. Siyaset üstü diyerek iğrenç reklamlara imza atan Bağlantı Başkanlığı ile mi dayanışacağım. Dakika bir İrtibat Başkanlığı başlamıştı esasen gayri ahlaki bir sürü gayretin içine girmişti.

– Milletimize seslenmek istiyorum, lakin internet ilişkisi yok. Ömer ile uğraşıyoruz. Millet bizi bekliyor. İnternet irtibatını halletmeye çalışıyoruz. Saat gecenin 2’si. Neyse çözdük bir biçimde interneti. Ne düşünüyorsam amasız, fakatsız, güzellemesiz söyledim. Artık tekrar buradan seslenmek istiyorum sevgili halkımıza; ey halkım, sevgili halkım, yüreği yanan halkım, sen daha uygun olmayı hak etmiyor musun? Halkına daima hüzün ören bir ülkede yaşamaya devam mı edeceğiz? Cumhuriyetimizin bir yüz yılı geçti, ikinci yüzyılımız daha yeterli olmasın mı? Halkının kederine koşamayan bir devleti toplamaya değiştirmeye, güzelleştirmeye çalışmayacak mıyız; bunun vakti gelmedi mi sevgili halkım? Yazımızı öldürdüler, lakin artık bir baharı yaşatmayalım mı bu çilekeş halkımıza? İkinci yüzyılda daha uygun bir şey istemeyecek miyiz? İsteyeceğiz elbette. O vakit net konuşmamız lazım. Gözyaşlarımızın, gözlerimizi bulandırmasına müsaade vermeyelim.

– Şunun da hepimiz farkındayız ki, bizim bir iktidarı değiştirmekten çok daha derin problemlerimiz var. İktidarı değiştireceğiz. Orası kolay. Fakat hepimiz biliyoruz ki değişim bir iktidarı değiştirmekten büyük olmalı. Zira zihniyeti değiştirmemiz lazım. Zihniyet değişmedikçe bu meselelerle daima karşılaşacağız. Bu ülkeyi enkaz altında bırakan niyet biçimini kökünden kurutmamız lazım. Kıymetlerimizi yeni baştan örmemiz lazım. Devlete yaklaşımımızı değiştirmemiz gerek. Beşli çeteler koca hazineyi soyuyor. İmar affı çıkar diye kat çıkılıyor. İmar affı veriliyor. Soygunculara susuluyor. Ses çıkarılmıyor. Kentler rant üzerine inşa ediliyor. Dükkan kiralayan birkaç metre kazanmak için kolonları kesiyor. Zelzele oluyor, komşu kentlerde kiralar fırlıyor. Küçük, büyük tüm fırsatçılara geçit veriliyor. Açıkça tabir edeyim sevgili halkım, rant peşinde koşanlar bizi yönetiyor. Aç gözlülere tahammül ediliyor. Kendini akıllı sanan kurnazlar, devletine vergi takıyor müşterisine kazık atıyor. İş insanları, mali müşavirleri ile yasa boşluklarını kovalıyor. Kibir alkışlanıyor. Hırsızlığa göz yumuluyor. Nizam, motamot devam ediyor. Çabucak bir fırsatçılık yapılıyor. Büyük, küçük herkes rantın peşinde. İhanet, palavra ve menfaat. Bu nedir Allah aşkına. Sevgili halkım, bu nedir Allah aşkına, bu nasıl tertiptir? Biz ne yaptık kendimize bu türlü? Nedir bu haram sevdası Allah aşkına… Oturup düşünmemiz gerekmiyor mu?

– Sevgili halkım, elbette evvel bu nizamı suçlayacağız. Zira bu nizamı onlar getirdi. Ancak iğneyi biraz da kendimize batırmak zorundayız. Pekala ya politikler? Siyasete giren kısa sürece ve olağandışı formda zenginleşiyor. Sen de görüyorsun ben de görüyorum. Biz politikler de oy kaybederiz diye imar aflarına el kaldırıp, indiriyoruz daima. Sonra çıkıp saraylılar açıkça milleti tehdit edebiliyorlar. Defterler tutuyorlarmış. Zıvanadan çıktılar. Emin olun, Allah inandırsın zıvanadan çıktılar. Çıkarlar tabi. Zira onlar farklı bir kozmosta yaşıyorlar. Apayrı bir özgüven var onların siyaset anlayışında. Olmaması gereken bir özgüven. Kısacası sevgili dostlarım, değişmemiz lazım; sistemi yani nizamın çalışma formunu kökünden değiştirmemiz lazım. Devletin işleyişini değiştirmemiz lazım. Siyasetin yapılma halini, davranışlarımızı değiştirmemiz lazım. Davranışlarla kıymetlerimizi yakınlaştırmamız lazım. Pahalara gelince mangalda kül bırakmayan bizlerin bunu artık davranışlarımıza yansıtmamız lazım. Özetle her şeyi ancak her şeyi temelden değiştirmek zorundayız.

– Sevgili dostlarım, bedelli arkadaşlarım, sevgili halkım değişime bu yırtıcı neoliberal tek adam rejiminden başlayacağız. Fakat değişim burada durmayacak. Halkı ilgilendiren her alana sirayet edecek değişim. Ve şafak söktüğünde, ki şafak sökecek; evsiz, barksız, aidiyetsiz kalan kuşlar bu ülkede yuvalarını yine bulacaklar. Zelzeleler daima olacak sevgili dostlar, bölgemiz bu, bundan kaçınma talihimiz yok. Lakin devlet artık sarsıntılar karşısında aciz kalmayacak. Bu kâbus bir daha yaşanmasın.

– Haramdan, düzensizlikten, palavradan, riyadan; siyaset elini çekecek. İkinci yüzyılımızda artık bunlar yaşanmasın. Emin olun kayırma bitecek, suistimal bitecek, açgözlülük bitecek, rant bitecek. Her birimiz elimizi taşın altına koyacağız. Bu coğrafyada yaşayan her birimiz elimizi taşın altına koyacağız. Evvel inanacağız, işin kuralı budur. Birbirimize inanacağız, ülkeyi değiştireceğimize, adaleti getireceğimize inanacağız, daha uygununu hak ettiğimize inanacağız.

– Sarsıntı gecesinden, beri canla başla dayanışma içinde olan onurlu halkımız için inanmak zorundayız. O hoş beşerlerle birlikte, o hoş beşerler için bu ülkeyi tekrar kuracağız. Bilimle, niyetle, teknikle, liyakatle kuracağız. Kural koyacağız, o kuralları asla çiğnetmeyeceğiz. Artık imar aflarını ağzımıza almayacağız. Plan yapacağız, o planlara uyacağız, sadık kalacağız. Kurumlar inşa edeceğiz. Tek adamlar asla ve asla bu coğrafyada bir daha olmayacak. Helal olanı yasal olanla bir edeceğiz. Vallahi de billahi de bu harami tertibini kesinlikle ancak kesinlikle değiştireceğiz. Son olsun dostlarım bu son; yarın çocuklarımız, torunlarımız sorduğunda da ‘bu kâbusu biz bitirdik’ diyelim dostlarım.”

Kaynak: Dünya